رفتار چیست و چگونه می توان آن را شناخت؟

گوشه ای از تجربیاتم را در داستان زیر میخوانید.

در یکی از روزهای اردیبهشت بود که به پیشنهاد دوستان قدیمی با گروهی کوه نورد، به گردش رفتیم. (تمام نامها و شخصیتها واقعی هستند).

بدلیل اینکه اولین بار بود در چنین محافلی شرکت می کردم و کسی را نمی شناختم به شدت هیجان زده بودم.

صبح روز حرکت طبق برنامه در محلی که مشخص شده بود همگی جمع شدیم؛

چند مینی بوس که از قبل توسط لیدر هماهنگ شده بود آنجا ایستاده بودند.

ما هم مثل دیگران سوار مینی بوسها شدیم.

افراد داخل ماشینی که ما داخلش بودیم، علاوه بر تفاوتهایشان با یکدیگر هماهنگی جالب و محسوسی داشتند و می شد گفت به اصطلاح جمع باحالی هستند.

در جمع فردی به نام کوروش حضور داشت. مردی جا افتاده و میانسال که ظاهرا جدی به نظر می رسید و از ابتدای حرکت شروع کرد به تقسیم کارها کمی لحن دستوری داشت.

از همان بدو ورود کیسه ای به من داد و گفت باید حمل کنم، به تعدادی از پسران هم گفت که هر جا پونه، کاکوتی و یه گیاه دیگری که برگهایی به سبکی پر و شبیه قاصدک بود جمع کنند (برای تهیه چای زغالی)

جالب بود که هر کس در تیم به مشکلی می خورد و یا سوالی داشت از او می پرسید، و او برای تمام مشکلاتشان راهکار داشت.

قبل از حرکت همه خود را معرفی کردند. هر کس بیوگرافی کوتاهی از خودش گفت لیدر گروه که کوروش را می شناخت او را معرفی کرد.

کوروش صاحب یک کارگاه ساخت طلا و نقره بود و سه مغازه طلافروشی در مرکز شهر داشت اما در ظاهر او مردی ساده پوش و متین بود.

دلیل اطلاعات و اعتماد به نفسش سفرهای زیادی بود که در پرونده داشت و از همه جالب تر اینکه او دستی هم بر شعر و شاعری داشت.

در جمع پسری بود که به نظر می آمد موهایش را از ته تراشیده و یک کلاه آفتابی بالای سرش، او داوود بود و با خانواده اش (مادر و برادرش) به این اردو آمده بود.

پسری که به گفته مادرش سرطان داشت آنها خانواده ای آرام و البته حامی دیگران بودند.

داوود با اینکه خودش بیمار بود اما مانند یک آچار فرانسه همه جا حضور داشت.

زمان سرو ناهار از کتلتها و سالادی که با خودشان آورده بودند به همه تعارف کردند مهربانی این پسر در جمع برای همه مثال زدنی بود.

و اما پونه و یاسر دو ذوج رومانتیک جمع که از هر فرصتی برای ثبت خاطرات دونفره شان استفاده می کردند.

پونه هم اطلاعات زیادی داشت، این را از حرفهایش می شد فهمید، گرچه اکثر مواقع کمتر حرف میزد و بیشتر به گوشه ای میرفت و به اطراف نگاه می کرد.

انگار داخل سرش پر از سوال بود و گاهی حتی سنگهای ته رودخانه برایش جالب بود آنها را داخل کیف دستی اش می انداخت و از همان چای هایی که کوروش گفته بود برای خودش مقداری جمع کرد.

اجازه بدهید از محسن هم برایتان بگویم، کسی که با یک لبخند دائمی گوشه لبش دیده میشد و هیچگاه چهره ای دیگری از او نمیدید.

عده ای را که به خودش شباهت زیادی داشتند رو جمع کرده بود و با حرکات با مزه و جوک هایی که می گفت باعث شادی همه می شد.

از کوچکترین چیزها برای سرگرمی غافل نمی شد، حتی از یک سطل برای نواختن و آواز خواندن استفاده کرد و شاید اگر او نبود خستگی پیاده روی 8 ساعته مارا از پا در می آورد.

مساله ای که در طول آن تجربه وجود داشت این بود که گاهی در تیم هایی که همراهمان بودند تنش دیده می شد.

گاهی به قدری صدای آنها بالا میرفت که با وساطت چند نفر این جدل به طور موقت فروکش می کرد.

برای نمونه سلمان و زهرا زوجی که دائما با بقیه مشاجره داشتند، برای خاتمه دادن به ستیز طولانی در اواسط روز از گروه خود جدا شدند و به ما پیوستند.

جالبتر اینکه آنها سریع با شرایط و قوانین تیم همراه شدن و مشکل خاصی هم پیش نیامد حتی با پونه و یاسر قرار آخر هفته گذاشتند.

درحالیکه من فکر میکردم این دو نفر هر جا باشند دردسر ساز خواهند بود اما اینطور نبود.