چرا تیمها تنبلی میکنند؟

وقتی مردم کار را با هم انجام می دهند، عملکردهای فردی کاهش پیدا می‌کند. این شگفت آور نیست. چون نیروی مصرف شده از طرف ما به رغم کاهش به طور کامل صفر نمیشود. پس چه چیزی مانع می‌شود که کاملاً استراحت کنیم و اجازه دهیم بقیه کار سخت را انجام بدهند؟ پیامدهای آن. عملکرد درحدصفر مورد توجه قرار خواهد گرفت و این مجازات های سنگینی را با خود به همراه دارد، مثل اخراج از گروه یا متهم شدن. تکامل باعث شد خیلی از حس های ما پیشرفت کند و به خوبی تنظیم شود، از جمله اینکه چه مقدار بیکاری ما را به دردسر نخواهد انداخت و اینکه چگونه آن را در دیگران تشخیص بدهیم


کم کاری اجتماعی فقط در عملکرد فیزیکی ما اتفاق نمی افتد. ما به لحاظ ذهنی هم کم کاری می کنیم. برای مثال، در جلسه ها، هرچه تیم بزرگتر باشد، مشارکت فردی ضعیف تر میشود. اما به محض آن که شرکت کنندگان به تعداد مشخص برسند، عملکرد ما ثابت می شود. مهم نیست گروه شامل ۲۰ نفر باشد یا صد نفر، اینرسی بیشینه حاصل شده.

یک سوال باقی می ماند: چه کسی این ایده تحسین شده را مطرح کرده که تیم ها بسیار بیشتر از افراد موفق می‌شوند؟ شاید ژاپنی ها. سی سال پیش، آنها بازارهای جهانی را از محصولات خود پر کردند. اقتصاددانان حوزه تجارت به معجزه صنعتی آنها دقیق تر نگاه کردند و دیدند کارخانه های ژاپن به شکل تیمی سازماندهی شده اند. این مدل با موفقیت نسبی کپی شد. آن طرحی را که در ژاپن خیلی خوب کار کرده نمی‌توان با آمریکایی ها و اروپایی ها تکرار کرد. شاید چون کم کاری اجتماعی به ندرت در ژاپن اتفاق می افتد. در غرب، تیم ها فقط و فقط در صورتی بهتر عمل می کنند که کوچکتر و متشکل از افراد مختلف و متخصص باشند. چنین چیزی منطقی به نظر می‌رسد، چون در چنین گروه هایی عملکرد های فردی هر متخصص قابل ردیابی است