از جمله وجوه تمایز این اثر با سایر آثار این حوزه، گام نهادن نویسنده به وادی «سیالیت» است. جایی که خود آگاهی ناپدید میشود و شهود و الهام درونی متجلی میگردد. نوواک سیالیت را وضعیتی لذت بخش می داند که با تحریک ناخودآگاه ایجاد میشود. او از سخنور می خواهد که با دور ریختن قالب‌های پیشینی ناشناخته های درونی خود را کشف و با نقش خود بازی کند و همچون صخره نورد یا آهنگ سازی که دائما وضعیت سیالیت را تجربه میکند، به سمت «طراحی و کشف چیز جدید» گام بردارد. از متن دست بکشد و در دام دشمن در لحظه بودن، یعنی کمال گرایی نیفتد و با شجاعت با متغیرهای موجود در محیط مواجه شود.
