خودشناسی و راههای ارتقاء آن؟

خودشناسی یا ایجاد تصویری دقیق از خودمان که با واقعیت همخوانی دارد، گاهی اوقات دور از دسترس به نظر می رسد.

ما مرتباً افکار و احساسات ناخواسته یا ناراحت کننده را که مملو از مشکلات مربوط به خود ارجاعی و سوگیری شناختی است متوقف می کنیم.

به جز درون نگری که ممکن است محدودیت های خود را داشته باشد، راه های دیگری نیز برای افزایش خودشناسی ما وجود دارد، مانند تغییر تمرکز، دیدن خود از نگاه دیگران و استفاده از تجسم و ذهن آگاهی.

این مقاله تکنیک ها و سایر موارد را مورد بررسی قرار می دهد، سوالات، کتاب ها و نقل قول هایی را که ممکن است در سفر خودشناسی به ما کمک کند، برجسته می کند.

ما در این مقاله و مقاله های آتی به موارد زیر خواهیم پرداخت.

. خودشناسی از کجا نشأت می گیرد؟

. نحوه ارتقای خودشناسی

. 15 سوال برای کسب خودشناسی

. 6 تمرین ، بازی و کاربرگ مفید

در حالی که درون نگری ممکن است محدودیت های خود را داشته باشد، راه های دیگری نیز برای افزایش خودشناسی ما وجود دارد

خودشناسی از کجا نشأت می گیرد؟

وقتی ظرفیت خودشناسی را در نظر می گیریم، بسیاری از ما آگاهانه یا ناآگاهانه خود را جدا از بدن مادی خود می پنداریم.

با این حال، روانشناسان و متخصصان مغز و اعصاب موافقند که “من” ای که ما تجربه می کنیم “نتیجه فرایندهای مادی است که مغز و بدن ما را تشکیل می دهد”، نه برخی از مواد غیر فیزیکی (غیر-دنیایی)

علیرغم آنچه در مورد مغز خود می دانیم، دانش محدودی در مورد اینکه خودشناسی ما از کجا ناشی می شود داریم.

درون نگری ممکن است خط مستقیم برای خودشناسی را که ما انتظار داریم ارائه ندهد. در عوض، دیدن خود از نگاه دیگران بهتر باشد.

“نقاط کور زیادی در خودشناسی وجود دارد، و این نقاط کور می تواند پیامدهای منفی برای خود و دیگران داشته باشد”

درجه خودشناسی ما حیاتی است، زیرا خودشناسی ناکافی با پیشرفت تحصیلی پایین تر و مشکلات عاطفی همراه است و عدم بینش می تواند منجر به تصمیم گیری نادرست شود.

بینشی که افراد نسبت به ظاهر خود دارند، ممکن است نسبت به آنچه دیگران فکر می کنند ضعیف تر باشد.

تحقیقات نشان می دهد که مردم از نحوه رفتار، تصمیم گیری و انگیزه خود بی اطلاع هستند.

همچنین توانایی افراد در شناخت خودشان ناقص است و دورتر از آن چیزی است که شواهد به ما می گوید.

نظریه خود ادراکی نشان می دهد ما رفتارهایی که انجام می دهیم مربوط به ویژگی های خاص است، که مشاهده می کنیم.

به عنوان مثال، ما ممکن است میزان سخاوتمندی خود را بر اساس کمک های خیریه ای که انجام می دهیم، نتیجه گیری کنیم.

اما

مشکلاتی وجود دارد.

کمیت و کیفیت اطلاعات موجود می تواند گمراه کننده باشد.

ما اغلب توانایی ارزیابی رفتار و انگیزه های پنهان خود را نداریم.

رفتارهای غیرکلامی می تواند کشف نشود و شفافیت حالات درونی خود را بیش از حد نادیده یا دست کم بگیریم.

همچنین ممکن است به سادگی اطلاعات زیادی در اختیار ما قرار گیرد که سعی می کنیم خود را بنگریم.

نه تنها این، بلکه ممکن است انگیزه برای پنهان کردن برخی از افکار و احساسات خود داشته باشیم.

توصیه های رایج و ایده های اصلی روانکاوی معمولاً ما را تشویق می کند که از افکار ناخواسته اجتناب کنیم.

نتیجه این است که ممکن است احساسات را سرکوب کنیم در حالی که خوشبختانه از این کار بی اطلاع هستیم.

با این حال، مطالعات، راههای دیگری را برای افزایش خودشناسی پیشنهاد می دهند که ما را از این محدودیت ها و جهت گیری نادرست احتمالی درون نجات می دهد، که بیشتر آنها شامل تغییر دیدگاه ادراکی ما می شود.

نوشتن افکار می تواند به جلوگیری از نشخوار فکری (تکرار مجدد رویدادها، که می تواند منجر به خلق و خوی منفی شود) کمک کند.

راههای دیگر خودشناسی

“شخصی که خودشناسی دارد از گرایش های عمومی خود (به عنوان مثال، تمایل به سکوت و محتاط بودن) و همچنین گرایش های خاص خود (به عنوان مثال، صحبت در مهمانی ها) آگاه است”.

درون نگری شامل خودآزمایی ذهن ما و تلاش برای شناسایی دلیل تفکر، احساس و رفتار ماست.

درون نگری مانند یک حفاری باستان شناسی توصیف شده، در حالی که افراد سعی می کنند حالت های روانی پنهان را نشان دهند.

اگر با درون نگری مستقیماً به فرایندهای ناخودآگاه ذهنی دسترسی پیدا نکنیم، گزینه های دیگر ما چیست؟

تمرکز مجدد به درون نگری به جای تمرکز بر دلایل پشت نگرش و اینکه چرا احساس خاصی داریم.

مطالعات مختلفی نشان داده اند که شاید بهتر باشد بر ماهیت نگرش و احساسی که داریم تمرکز کنیم.

به نظر می رسد این رویکرد باعث افزایش دسترسی به احساسات و میزان پیش بینی این احساسات در رفتارهای آینده می شود.

نوشتن درباره رویدادهای آسیب زا شکل دیگری از درون نگری است.

نوشتن می تواند پاداش های مثبتی به همراه داشته باشد.

حتی کمتر از (15 تا 30 دقیقه) در مورد مسائل عاطفی طی سه تا پنج روز می تواند بهزیستی روحی و جسمی را ارتقا دهد.

نوشتن افکار می تواند به جلوگیری از نشخوار فکری (تکرار مجدد رویدادها، که می تواند منجر به خلق و خوی منفی شود) کمک کند.

در حالی که با بهبود درک خود، افکار و نگرانی های مزاحم را کاهش می دهد.

تجسم

تصور وضعیت احتمالی آینده و احساسی که فرد در آن ایجاد می کند می تواند به کشف انگیزه های ضمنی و صریح در پشت رفتار کمک کند.

به نظر می رسد تجسم به افراد اجازه می دهد از احساسات مرتبط با انگیزه ها و نگرش های ناخودآگاه نمونه بگیرند.

ذهن آگاهی

ذهن آگاهی به ما کمک می کند تا بر بسیاری از موانع مرتبط با درون نگری غلبه کنیم.

پرورش آگاهی غیرارزشی و قضاوت کننده ای از تجربیات ما به این معنی است که ما می توانیم جریان مداوم پدیده های ذهنی را هنگام ظهور مشاهده کنیم.

چنین نظارت فراشناختی بر افکار ما شامل کنجکاوی، پذیرش و باز بودن است. (فلمینگ ،2021)

به جای تلاش برای توضیح، تحلیل و تفسیر، ما به سادگی مشاهده می کنیم. ما متوجه “افکار و احساسات هنگام بروز بدون تفصیل یا نشخوار فکری” می شویم. (کارلسون ، 2013 ، ص 176(

سوالهایی برای کسب خودشناسی و تمرینهای آن را اینجا بخوانید.