چرا تصمیم های سال جدید نتیجه نمی‌دهند؟(اهمال کاری)

برای همه ما پیش آمده هنگام سال نو تصمیمات جدید می گیریم. و اهمال کاری می کنیم.

در حقیقت بعد از گذشت چند روز یا چند ماه آنها را فراموش کرده و دیگر سراغشان نمی رویم.

یا اینکه تصمیماتمان به نتیجه نمی رسد.

در این مقاله قصد داریم یکی از مهم ترین دلایل به نتیجه نرسیدن تصمیمات را بررسی کنیم پس با ما همراه باشید.

رفتار اهمال کارانه

به مثال زیر توجه کنید

دوستِ نویسنده ای که طریقه استفاده از احساس را در جملاتش می‌داند.

_ این هنرمند _ حدودا هر هفت سال یکبار کتاب‌های مختصر صد صفحه‌ای می‌نویسد.

خروجی کار متوسط او برابر با دو خط چاپی در هر روز می باشد.

وقتی از او درباره‌ی بازده افتضاحش سوال می‌شود، پاسخ می‌دهد:

“تحقیق کردن لذت بخش‌تر از نوشتن است”.

به همین خاطر، پشت میز کارش می‌نشیند، ساعتها در اینترنت گشت می‌زند یا در پیچیده‌ترین کتاب‌ها غرق می‌شود، به این امید که بتواند یک داستان فراموش شده و شگفت انگیز پیدا کند.

وقتی موضوعی الهام بخش و مناسب پیدا می‌کند، خود را قانع می‌کند که تا زمانیکه حس خوبی نداشته باشد رقبتی برای شروع کار ندارد.

متاسفانه حس خوب نیز به ندرت سراغ او می‌آید.

برای همه ما پیش آمده هنگام سال نو تصمیمات جدیدی میگیریم و در انجام آن اهمال کاری می کنیم.

اهمال کاری چیست؟

اهمال، تمایل به عقب انداختن کارهای ناخوشایند اما ضروری است.

سختی رفتن به باشگاه ورزشی، اتخاذ تصمیم برای بیمه ارزانتر، نوشتن نامه های تشکر آمیز، حتی تصمیم های سال نو هم کمک چندانی به تو نمی‌کند.

مثالهایی که در بالا ذکر شد مشابه آنها را بارها تجربه کرده اید.

مهم ترین دلیل نتیجه نگرفتن تصمیمات سال نو اهمال کاری است.

مهم ترین دلیل نتیجه نگرفتن تصمیمات سال نو اهمال کاری است.

علت عقب انداخت کارها و یک تحقیق علمی

اهمال کاری بسیار بیهوده‌ است، چرا که هیچ پروژه‌ای قرار نیست به خودی خود کامل شود!

ما می‌دانیم انجام یک کار لازم و مفید است،

اما چرا دائم آن را به روز دیگری موکول می‌کنیم؟

به خاطر وجود بازه‌ی زمانی بین کاشت و برداشت. پر کردن این فاصله نیازمند میزان زیادی قوای ذهنی (اراده) است،

روی بائومایستر، روانشناس، اهمال کاری را در یک آزمایش هوشمندانه نشان داد.

داوطلبان را در اتاقی که در آن شیرینی شکلاتی در حال پخت بود گذاشت و به آنها یک کاسه پر از تربچه داد.

به آنها گفت هر چه بخواهند می توانند تربچه بخورند اما نباید به شیرینی ها دست بزنند.

سی دقیقه دانشجویان را در اتاق تنها گذاشت.

اما داوطلبان گروه دوم اجازه خوردن شیرینی به تعداد دلخواه را داشتند.

بعد از آن، هر دو گروه باید یک مسئله دشوار ریاضی را حل می کردند،

دانشجویانی که اجازه‌ی خوردن شیرینی نداشتند دو برابر سریعتر از گروهی که به تعداد دلخواه شیرینی خورده بودند از حل مسئله ناامید شدند.

بازه زمانی خویشتن داری باعث تحلیل رفتن قوای ذهنی یا اراده‌ی آنها شده بود_

نیرویی که برای تسلیم نشدن در برابر دشوار بودن مسئله به آن نیاز داشتند.

اراده مثل باتری عمل کرده و مانع از اهمال کاری می شود.